8η του Μάρτη: Μέρα αγώνα και διεκδικήσεων (της Σταυρούλας Χατζηγιάννη)

161 χρόνια μετά από την πρώτη οργανωμένη εξέγερση των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, για καλύτερες συνθήκες εργασίας.  41 χρόνια μετά τον ορισμό της 8^η του Μάρτη, από τα Ηνωμένα Έθνη, ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Ποια ανάγκη, μας επιβάλλει να συνεχίσουμε να τιμούμε αυτή τη μέρα; Πολλοί  σκέφτονται ότι είναι αχρείαστο, μια ακόμη μέρα για «γιορτές και πανηγύρια»! Είναι όμως έτσι τα πράγματα;  Η πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια γυναικών στον κόσμο είναι αυτή που θέλουν να μας παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και οι καπιταλιστικές κοινωνίες της εκμετάλλευσης;

Σε πόσες χώρες στον κόσμο, έχει βρει η γυναίκα την ισοτιμία που της αξίζει με τον άντρα;  Σε πόσες χώρες απολαμβάνει την ισότητα σε ευκαιρίες μόρφωσης, εργασίας, ανέλιξης ή είναι μέρος του συστήματος που αποφασίζει για τις ζωές και τις τύχες των συμπολιτών τους;

Σε πόσες χώρες δεν γίνεται θύμα διακρίσεων λόγω φύλου και στέρησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αυτές οι διακρίσεις αφορούν τη γυναίκα και ως μάνα.  Ως τον άνθρωπο που δίνει ζωή.  Δεν θα έπρεπε αυτό από μόνο του, να είναι ο κυριότερος λόγος, που η γυναίκα να απολαμβάνει τον απόλυτο σεβασμό της κοινωνίας και των κρατών;

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;  Και η απάντηση είναι ανεπιφύλακτα: Όχι! Για αυτό το λόγο και η ανάγκη για υπενθύμιση προς τις κυβερνήσεις αλλά και προς την κοινωνία, ότι δεν έχουν ξοφλήσει με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στη γυναίκα.

Και η δική μας κυβέρνηση καλείται να κάνει πολλά ακόμα προς αυτή την κατεύθυνση: προγράμματα για αναχαίτιση της ανεργίας και ιδιαίτερα στις γυναίκες καθώς και καταπολέμηση της ανισομισθίας, πάταξη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας σε βάρος των εγκύων εργαζομένων, επέκτασης της άδειας μητρότητας και εφαρμογή σχεδίου πληρωμένης γονικής άδειας και για τους δύο γονείς, κοινωνικές υποδομές για στήριξη της εργαζόμενης μητέρας, εκπόνηση Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την καταπολέμηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, λειτουργία του Κέντρου Μαστού, κατοχύρωση των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων της γυναίκας, προώθηση της ισοτιμίας των φύλων στην εκπαίδευση ώστε να έχουμε νέες γενιές γαλουχημένες με τα ιδανικά της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού των φύλων, θεσμοθέτηση Κώδικα Δεοντολογίας των ΜΜΕ για προβολή σωστών προτύπων και καταπολέμηση αναχρονιστικών στερεοτύπων.

Και κάτι τελευταίο αλλά όχι έσχατο.  Το ότι τα Ηνωμένα Έθνη έχουν ορίσει την 8^η Μαρτίου ως Παγκόσμια Μέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη, δεν είναι καθόλου τυχαίο.  Η γυναίκα ως φορέας ζωής είναι αδιαμφισβήτητα συνυφασμένη με την ειρήνη.  Χωρίς ειρήνη η ανθρωπότητα υποφέρει.  Οι πολέμοι προκαλούν θάνατο, δυστυχία, βία, πόνο.  Η γυναίκα βιώνει τη φρικαλεότητα των πολέμων σε όλο της το «μεγαλείο», ως γυναίκα, μάνα, αδελφή, σύζυγος.  Η γυναίκα δεν μπορεί να μην αγωνίζεται υπέρ της ειρήνης. Και δυστυχώς, πολύ κοντά μας, στη Συρία ο πόλεμος και ο άδικος χαμός αθώων παιδιών και αμάχων, συνεχίζεται.  Η δική μας πατρίδα παραμένει μοιρασμένη.

Η συλλογική πάλη και διεκδίκηση, μέσα από ένα οργανωμένο αγώνα, είναι ο μόνος τρόπος για απαλλαγή από κάθε διάκριση αλλά και ο δρόμος που θα μας οδηγήσει  σε ένα μέλλον χωρίς καθόλου εκμετάλλευση.  Μέχρι τότε θα τιμούμε την 8^η του Μάρτη, με αγώνες και διεκδικήσεις για ισότητα, ισονομία, σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, μέσα σε ειρηνικό και ασφαλές περιβάλλον.

 της Σταυρούλας Χατζηγιάννη, Κοινοβουλευτική Συνεργάτιδα ΑΚΕΛ