Ομιλία του ΓΓ της ΚΕ ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού στο 12ο Συνέδριο του Γυναικείου Κινήματος ΠΟΓΟ (7.03.2010)

Από μέρους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, μεταφέρω τον πιο θερμό χαιρετισμό στο 12^ο Συνέδριο της ΠΟΓΟ. Μέσω σας μεταφέρω θερμό χαιρετισμό σε όλες τις γυναίκες της Κύπρου.  Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου και κάθε καλό στη συνέχεια των αγώνων του γυναικείου κινήματος της Κύπρου. Εύχομαι νέες, επιτυχίες και κατακτήσεις στους αγώνες για ισοτιμία και καταξίωση των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία και παγκόσμια.

«Δεν μπορούμε να τραβήξουμε τις μάζες στην πολιτική, χωρίς να τραβήξουμε σ΄αυτήν τις γυναίκες». Η ρήση αυτή του Λένιν αποδίδει τη σημασία της συμμετοχής των γυναικών στην οργανωμένη πάλη. Τη σημασία της σύνδεσης του γυναικείου κινήματος με το εργατικό κίνημα είχαν υποδείξει οι μεγάλοι θεωρητικοί, Μαρξ και Έγκελς. Στα γραφτά τους εντοπίζουμε όλη την ουσία του γυναικείου, ως μέρος του ευρύτερου κοινωνικο-ταξικού ζητήματος.

Η εμφάνιση του καπιταλισμού, σήμανε την έξοδο της γυναίκας από τα αυστηρά οικογενειακά καθήκοντα και από την κλειστή αγροτική κοινωνία. Σήμανε την είσοδό της στον κόσμο της εργασίας. Αργά αλλά σταθερά, οι γυναίκες συνειδητοποίησαν ότι ο καπιταλισμός τις υποβάλλει σε διπλή εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση τους ως γυναίκες και ως εργαζόμενες. Η επίγνωση της θέσης τους μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία επέφερε και την επίγνωση του δρόμου που έπρεπε να ακολουθήσουν. Συνειδητοποιώντας ότι η απελευθέρωση τους περνά μέσα από την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, πήραν δυναμικά τη θέση τους στο ταξικό αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αιματηρή απεργία στις 8 Μαρτίου 1857 στη Νέα Υόρκη, που καθιερώθηκε ως ημέρα σύμβολο στην πάλη για την ισοτιμία της γυναίκας.

Η σύνδεση του γυναικείου κινήματος με το ευρύτερο εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα, προσέδωσε σωστό προσανατολισμό και δυναμικό χαρακτήρα στην πάλη των γυναικών. Η πάλη των γυναικών για ισοτιμία συνδέθηκε με την πάλη κατά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Συνδέθηκε με την πάλη ενάντια στη διπλή εκμετάλλευση. Έτσι το γυναικείο κίνημα απέκτησε μαζικότητα και σταθερότητα. Ανέπτυξε πάλη με περιεχόμενο και ευρύτητα στόχων. Πρώτιστες διεκδικήσεις ήταν η κατάκτηση πολιτικών δικαιωμάτων και κυρίως το δικαίωμα της ψήφου.

Αντίστοιχα, το εργατικό κίνημα κατείχε ανέκαθεν πρωτοπόρο ρόλο στην προώθηση και κατάκτηση δικαιωμάτων των γυναικών. Το πρώτο μεγάλο βήμα για την απόδοση των δικαιωμάτων, του σεβασμού και της αναγνώρισης της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, έγινε στη Σοβιετική Ένωση αμέσως μετά τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.  Από το 1918 και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η πολιτική ισοτιμία της γυναίκας κατοχυρώθηκε στο πρώτο Σοβιετικό Σύνταγμα. Τότε έγινε θεωρητικά και πρακτικά εφικτή η εξίσωση της γυναίκας με τον άντρα. Πουθενά στις αστικές δημοκρατίες εκείνης της εποχής, δεν μπορούσε να διανοηθεί η γυναίκα τα όσα θεωρούνταν δεδομένα γι΄αυτήν στη Σοβιετική Ένωση. Η πρόσβαση στη μόρφωση, η ισότητα στην εργατική νομοθεσία, η άδεια μητρότητας, η συνταξιοδότηση, οι ίσες ευθύνες στην οικογένεια ήταν ορισμένα μόνο από τα δικαιώματα που απολάμβανε η γυναίκα στη Σοβιετική Ένωση. Δυστυχώς, η λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, που επεκράτησε στον πλανήτη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δημιούργησε αρνητικό πλαίσιο και για τους αγώνες των γυναικών. Η απουσία της πίεσης που είχαν δημιουργήσει τα κεκτημένα των γυναικών στη σοβιετική κοινωνία, άφησε ελεύθερο το πεδίο για την παραπέρα εκμετάλλευση της γυναίκας σε ταξικό και φυλετικό επίπεδο. Παρά τις μεγαλόσχημες διακηρύξεις, παγκόσμια, οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται φτηνότερο εργατικό δυναμικό και παραμένουν θύματα εκμετάλλευσης, κακοποίησης και καταπίεσης.

Στην Κύπρο το γυναικείο κίνημα, άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα στη δεκαετία του 1930. Από τα τέλη του 1930, οι γυναίκες συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες της εποχής. Ο αγώνας για έξοδο από την εξαθλίωση στην οποία είχε καταδικάσει τον κυπριακό λαό η βρετανική αποικιοκρατία και η αστική τάξη, υπήρξε μεγάλο σχολείο και για το γυναικείο κίνημα που βρισκόταν ακόμα εν τη γενέσει του. Από τότε οι Κύπριες εργαζόμενες γυναίκες είχαν ενωθεί μαζί με τους συντρόφους τους στη ζωή και στον αγώνα για το δίκαιο της τάξης τους.

Όποτε οι περιστάσεις το απαιτούσαν, οι κύπριες γυναίκες όρθωναν το ανάστημα τους και ξεσηκώνονταν για την ελευθερία, την ειρήνη, τη δημοκρατία και τη ζωή. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1940 ιδρύθηκαν οι πρώτες οργανώσεις προοδευτικών γυναικών. Στα τέλη του 1950, ιδρύθηκε η Παγκύπρια Οργάνωση Δημοκρατικών Γυναικών. Μαχητικές και ορμητικές, οι πρωτοπόρες γυναίκες της Κύπρου, κάλεσαν από την πρώτη στιγμή τις κύπριες γυναίκες  να φράξουν το δρόμο στον ιμπεριαλισμό και να παλέψουν για τη ζωή και τα δικαιώματα τους. Αξίζει εδώ να γίνει μια μνεία, σε εκείνες τις γυναίκες που τράβηξαν μπροστά σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Στις χιλιάδες συντρόφισσες, επώνυμες και ανώνυμες που όρθωσαν το ανάστημα τους, σε μια εποχή όπου το να πολιτικοποιείται μια γυναίκα, ήταν σχεδόν σκανδαλώδες. Συντρόφισσες όπως η Κατίνα Νικολάου, η Κλειώ Ιωαννίδου και τόσες άλλες που πάλεψαν στις πρώτες γραμμές του Κόμματος  προβάλλοντας τα ριζοσπαστικά και ρηξικέλευθα, για την εποχή, ιδανικά της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού, χωρίς να κάνουν ποτέ ούτε βήμα πίσω. Γυναίκες που έζησαν τα πέτρινα χρόνια της καταδίωξης των κομμουνιστών χωρίς να λυγίσουν.  Οι αποικιοκράτες επιχείρησαν να σιγήσουν τη φωνή των αγωνιζόμενων γυναικών και ολόκληρου του Κινήματος, κηρύσσοντας το Κόμμα και τις οργανώσεις του παράνομες. Προσέκρουσαν όμως στην αποφασιστικότητα και τη πίστη του αγωνιζόμενου κυπριακού λαού. Η ΠΟΔΓ κηρύχτηκε παράνομη. Λίγα χρόνια αργότερα τη θέση της πήρε η ΠΟΓΟ.

Από το 1959, μέχρι σήμερα η ΠΟΓΟ ήταν και παραμένει η μαζικότερη γυναικεία οργάνωση. Η μαχητικότερη έπαλξη αγώνα για την ισοτιμία ανδρών και γυναικών. Πάντοτε παρούσα σε όλους τους πολιτικούς αγώνες του λαού μας, ύψωσε τη φωνή της και αντιστάθηκε στους δολοφόνους το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Στελέχη της περιλήφθηκαν στους καταλόγους εκτέλεσης, συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν. Οι γυναίκες της ΠΟΓΟ δεν λύγισαν. Με κίνδυνο της ζωής τους προσέφεραν καταφύγιο σε όσους διώκονταν από τους πραξικοπηματίες. Αμέσως μετά την τουρκική εισβολή η ΠΟΓΟ σήκωσε ξανά ψηλά τα λάβαρα παλεύοντας για να μην περάσουν τα άνομα σχέδια των εχθρών της Κύπρου και υψώνοντας πάνω από τις πληγές της Κύπρου τη σημαία της επαναπροσέγγισης.  Αδελφωμένες ελληνοκύπριες και τουρκοκύπριες γυναίκες της Κύπρου, δίνουν έκτοτε τον αγώνα για τη δικαίωση του λαού μας.

Η ΠΟΓΟ παλεύει με συνέπεια στο πλευρό του ΑΚΕΛ εδώ και 35 χρόνια για την επανένωση της πατρίδας μας. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται όλοι να συσπειρωθούμε γύρω από την προσπάθεια που διεξάγεται για να πετύχουμε επιτέλους την πολυπόθητη απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει μια σκληρή μάχη. Από την πρώτη μέρα της εκλογής του, εργάζεται άοκνα ώστε να επιτύχει δίκαιη, υπό τις περιστάσεις, λειτουργική και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος. Τα δεδομένα όπως είχαν διαμορφωθεί την περίοδο πριν την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία, δυσχέραιναν τη δική μας θέση. Αδίκως κάποιοι στη διεθνή κοινότητα επεδίωξαν να μας επιρρίψουν την ευθύνη και τη στασιμότητα που είχε επέλθει την περίοδο μετά το 2004. Η έξοδος από αυτή την κατάσταση και η επαναφορά της κινητικότητας στο κυπριακό μετά την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία, αναπτέρωσε τις ελπίδες του κυπριακού λαού για λύση.

Από την πρώτη στιγμή, ο Πρόεδρος ακολούθησε συγκεκριμένη και αποδοτική στρατηγική ώστε να καταφέρει να σπρώξει τη διαδικασία μπροστά. Κέρδισε την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας για την ειλικρινή του βούληση να επιλύσει το κυπριακό πρόβλημα. Πέτυχε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανατρέψει τα αρνητικά δεδομένα που υπήρχαν για την πλευρά μας. Αυτό ξεκάθαρα αποδεικνύεται από την στήριξη που παρέχεται στις προσπάθειες του από τη διεθνή κοινότητα, έστω κι αν αυτή δεν έχει οδηγήσει στην επίτευξη λύσης ή έστω ουσιαστικής προόδου. Μ΄ όλες τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Πρόεδρος, πέτυχε την έναρξη απευθείας συνομιλιών πάνω σε συμφωνημένη βάση και διαδικασία. Η έναρξη των συνομιλιών κρίθηκε απαραίτητη μετά από το έργο που επιτελέστηκε στις Ομάδες Εργασίας. Κρίναμε ότι έπρεπε να επιδιωχθεί η κατάθεση των Τουρκικών θέσεων στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διαπιστωθεί η δυνατότητα επίτευξης συμφωνίας. Παρόλες τις ανησυχίες που υπήρχαν ως ΑΚΕΛ είχαμε πίστη στο δίκαιο του αγώνα μας. Είχαμε εμπιστοσύνη στον Πρόεδρο ότι θα πρόβαλε τεκμηριωμένες θέσεις και επιχειρήματα στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Σήμερα, το Κυπριακό διέρχεται κρίσιμη φάση. Δυστυχώς, αντί να συγκεντρωθούμε όλοι στο στρατηγικό μας στόχο που δεν είναι άλλος από την επίτευξη λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, ορισμένοι επιλέγουν να πλήττουν την ενότητα που τόσο ένθερμα επικαλούνται ταυτόχρονα. Ως ΑΚΕΛ επιμένουμε να καλούμε τις πολιτικές δυνάμεις σε συνεργασία για να διαφυλάξουμε την ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο. Δεν νοείται στο μέσο μιας τόσο κρίσιμης προσπάθειας για επίλυση του κυπριακού να κυριαρχούν οι κομματικές σκοπιμότητες.  Θεωρούμε ότι η βάση για την επίτευξη της ενότητας υπάρχει. Είναι οι διαχρονικές θέσεις του Εθνικού Συμβουλίου και οι δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει από κοινού με την Τουρκοκυπριακή, έναντι της διεθνούς κοινότητας. Είναι ο αλληλοσεβασμός με τον οποίο πρέπει να διατυπώνονται οι τυχόν διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις. Ως Κόμμα έχουμε αποφασίσει ότι θα επιδιώξουμε συνάντηση με όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά Κόμματα για να συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα.

Ασκείται εδώ και καιρό κριτική στις προτάσεις που κατέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις διαπραγματεύσεις. Το αν αυτή η κριτική γίνεται όψιμα, δεν είναι δύσκολο να διαπιστωθεί. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα· την πρόταση για εκ περιτροπής προεδρία. Πρώτα κάποιες πολιτικές δυνάμεις είπαν ότι συνιστά επιλογή και μονομερή υποχώρηση του Δημήτρη Χριστόφια.  Με την εξέλιξη της συζήτησης διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι ως θέμα αρχής η εκ περιτροπής Προεδρία προϋπήρχε στην ιστορία του κυπριακού. Όσο για την κριτική που ασκείται επί της ουσίας της πρότασης, αυτή ακούστηκε μετά από την παρέλευση ενός σχεδόν έτους από τη σχετική ενημέρωση που έγινε στο Εθνικό Συμβούλιο.

Οι προτάσεις που καταθέτει ο Δ. Χριστόφιας στο τραπέζι των συνομιλιών είναι βασισμένες στις διαχρονικές αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου· είναι λειτουργικές και συνενωτικές· είναι προτάσεις που στοχεύουν στην υπέρβαση των διχασμών του παρελθόντος. Είναι λοιπόν, το λιγότερο, ατυχές και άδικο να κατηγορείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι δήθεν προέβη σε απαράδεχτες υποχωρήσεις. Είναι ατυχές και άδικο για τις προσπάθειες που γίνονται, να καταλογίζεται στον Πρόεδρο ότι καταθέτει προτάσεις χωρίς προηγούμενη διαβούλευση, ή ότι τις καταθέτει ελαφρά τη καρδία.

Λέχθηκε από το ΔΗΣΥ ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές από την πρόταση που είχε καταθέσει ο Γλαύκος Κληρίδης παλαιότερα στις διαπραγματεύσεις για την εκ περιτροπής Προεδρία. Σαφώς υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Γι’ αυτό εξάλλου, ως ΑΚΕΛ είχαμε πει ότι η πρόταση που κατέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιέχει σημαντικότατες βελτιώσεις σε σχέση με ό,τι συζητείτο παλαιότερα. Σε παλαιότερες προτάσεις προβλεπόταν η εκλογή Προεδρικού Συμβουλίου με Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο από την Γεριουσία· ένα ολιγομελές Σώμα. Αυτό που προτείνεται τώρα είναι η εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου απευθείας από το λαό με καθολική ψηφοφορία.   Ένα στοιχείο που οδηγεί σε υποχρεωτική συνεργασία των δύο κοινοτήτων πάνω σε πολιτική βάση. Μια εξέλιξη που αν συμφωνηθεί και αφεθεί να λειτουργήσει θα μεταφέρει την αντιπαράθεση στο πολιτικό και όχι στο εθνοτικό επίπεδο, όπως συμβαίνει σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες. Μια εξέλιξη που αν επιτευχθεί θα αντιμετωπίσει ριζικά την ουσία του Κυπριακού προβλήματος. Λέχτηκε ακόμα ότι, υπάρχει ο κίνδυνος, συγκέντρωσης υπερεξουσίας στα χέρια του Προέδρου. Ούτε αυτό ισχύει. Ίσχυε όμως παλαιότερα, όταν η λήψη αποφάσεων ήταν στην αρμοδιότητα του Προεδρικού Συμβουλίου που εκλεγόταν από τη Γερουσία, όπου υπήρχε αριθμητική ισότητα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Με την παρούσα πρόταση, η λήψη αποφάσεων είναι αρμοδιότητα του Υπουργικού Συμβουλίου. Ο Πρόεδρος δεν θα μπορεί να αποφασίζει και να ενεργεί αυθαίρετα.

Διατείνονται ακόμα κάποιοι ότι η λαϊκή βούληση απορρίπτει αυτές τις προτάσεις. Εξ όσων όλοι γνωρίζουμε δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του κυπριακού λαού καμία πρόταση λύσης. Ακούστηκε μόνο σποραδικά ατεκμηρίωτη κριτική που δεν αντέχει στην παράθεση των γεγονότων και των δεδομένων.  Αν καταλήξουμε σε συμφωνία όλες οι πρόνοιες της θα πρέπει να επεξηγηθούν επαρκώς και αντικειμενικά στον Κυπριακό λαό. Αυτός και μόνον αυτός, έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να λάβει τις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του ιδίου και του Τόπου μας αυτό το δικαίωμα θα το ασκήσει με την ψήφο του σε Δημοψήφισμα, εάν και εφόσον υπάρξει συμφωνία μεταξύ των δύο ηγετών.

Ως ΑΚΕΛ επιμένουμε στη θέση ότι ο Πρόεδρος σε καμία περίπτωση δεν καταθέτει προτάσεις οι οποίες να βρίσκονται εκτός του συμφωνημένου πλαισίου.  Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τις προσπάθειες του σ. Δημήτρη Χριστόφια για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Ο στόχος του Προέδρου και του ΑΚΕΛ είναι η επανένωση της Κύπρου· η επούλωση των πληγών και η ανατροπή των συνεπειών της συνεχιζόμενης κατοχής. Στόχος μας είναι η ειρηνική και ασφαλής συμβίωση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, τους οποίους δίχασε βίαια η τουρκική εισβολή και κατοχή. Όλες μας οι ενέργειες πρέπει να εξυπηρετούν το στρατηγικό μας στόχο και όχι να μας απομακρύνουν απ’ αυτόν. Γι΄αυτό επιμένουμε ότι παρόλες τις δυσκολίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια. Από την πρώτη στιγμή είχαμε τονίσει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση.  Θα ήταν μια επίπονη διαδικασία, που θα περνούσε από συμπληγάδες και θάχε πισωγυρίσματα. Η προσπάθεια του Προέδρου και του ΑΚΕΛ στοχεύει ακριβώς στη μετακίνηση της τουρκικής πλευράς από θέσεις που δεν συνάδουν με τη λογική και την ουσία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να επιτευχθεί συμφωνία για λύση.

Το 12^ο Συνέδριο της ΠΟΓΟ, συμπίπτει με την επέτειο 60 χρόνων ζωής της Οργάνωσης. Σε αυτά τα 60 χρόνια η ΠΟΓΟ ανέπτυξε πλούσια και πολυεπίπεδη δράση. Δράση που δεν εξαντλείται μόνο στα πλαίσια της απόσπασης των κατακτήσεων για την κύπρια γυναίκα.  Ανέπτυξε διεθνισμό στην πράξη, εκφράζοντας και έμπρακτα αλληλεγγύη όποτε χρειάστηκε·  στο Βιετνάμ, την Ελλάδα, την Κούβα, την Τουρκία, την Καμποτία, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Νικαράγουα και το Ιράκ. Αποτελεί την προοδευτική φωνή της Κύπρου μέσα στην Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικών Γυναικών, αναπτύσσοντας δεσμούς διεθνισμού και αλληλεγγύης με τις γυναίκες όλου του κόσμου.

Οι αγώνες της ΠΟΓΟ πέτυχαν σπουδαίες κατακτήσεις για τη γυναίκα, για τη θέση της στην κοινωνία και τα δικαιώματα της. Η κατάργηση του θεσμού της προίκας, η αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου, η ψήφιση του νόμου για ισότητα και ισομισθία, η ίση πρόσβαση στην εργασία, η βελτίωση της νομοθεσίας για την προστασία της μητρότητας, η αύξηση της άδειας μητρότητας και γονικής άδειας και η πρόληψη της αντιμετώπισης της βίας στην οικογένεια, φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα της. Η ΠΟΓΟ πέτυχε ριζικές αλλαγές για τη γυναίκα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο δρόμος τελείωσε εδώ. Η ισοτιμία ανδρών και γυναικών εξακολουθεί να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη του γυναικείου αλλά και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, ως μέρος των ευρύτερων του στόχων.

Σήμερα η οργάνωση διεξάγει τους αγώνες της μέσα στις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας.  Αυτό το γεγονός επιφυλάσσει διπλό ρόλο σε ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα.  Δεν είμαστε απλώς το κυβερνών κόμμα. Είμαστε ένα Κίνημα που έδινε και δίνει προοπτική στους αγώνες του λαού μας για ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς να χάνουμε από το διεκδικητικό και αγωνιστικό χαρακτήρα μας, ενδυναμώνοντας όλες τις πτυχές της πολιτικής, οργανωτικής και ιδεολογικής μας δουλειάς, υποστηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την υλοποίηση του Κυβερνητικού Προγράμματος και τις προσπάθειες που καταβάλλει ο Πρόεδρος για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Συνεπώς, όπως και ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα, η ΠΟΓΟ καλείται να συνεχίσει να οργανώνει τις γυναίκες, ιδιαίτερα τις εργαζόμενες γυναίκες. Καλείται να συνεχίσει την αέναη διαδικασία της πολιτικής, οργανωτικής και ιδεολογικής της ενδυνάμωσης για να μπορέσει  να ανταποκριθεί στην αποστολή της. Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες που ορθώνουν μπροστά της οι συνθήκες και η εποχή. Να μπορέσει να αγκαλιάσει τις γυναίκες όλων των ηλικιών, να φτάσει κοντά σε κάθε εργαζόμενη, στη γυναίκα πρόσφυγα, στη μετανάστρια, στη νέα γυναίκα, στη συνταξιούχο, στη γυναίκα- θύμα της εκμετάλλευσης, της βίας, της φτώχειας και της ανισότητας.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω την ομιλία μου, δίχως να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στην απερχόμενη Γ. Γ. της ΠΟΓΟ, τη συντρόφισσα Χριστίνα Δημητριάδου. Λένε ότι η ευαισθησία και ο συναισθηματισμός είναι ίδιον των γυναικών. Όμως δεν νομίζω να μένει κάποιος ασυγκίνητος αναλογιζόμενος τη δράση και τη προσφορά της συν Χριστίνας στην ΠΟΓΟ και στο Κίνημα ευρύτερα.  Δεν υπήρξε ούτε και μία περίσταση που η σ. Χριστίνα να μην βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα της ΠΟΓΟ και του Κινήματος. Επέλεξε συνειδητά από τα νεανικά της χρόνια να υπηρετήσει το Κίνημα. Το έπραξε με πείσμα, συνέχεια και συνέπεια·  με αφοσίωση, αυταπάρνηση και με πίστη στα ιδανικά του Κόμματος, δηλώνοντας πάντοτε παρούσα. Καταξιώθηκε μέσα από τη δράση της να αναδειχθεί Γενική Γραμματέας της ΠΟΓΟ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ. Την συγχαίρω εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να προσφέρει πολλά  και μετά την αποχώρηση της από τη Γενική Γραμματεία της ΠΟΓΟ.  Από μέρους της ΚΕ ΑΚΕΛ την ευχαριστούμε για όσα προσέφερε και για όσα θα εξακολουθήσει να προσφέρει στο Κίνημα.

Εύχομαι το 12^ο Συνέδριο της ΠΟΓΟ να ολοκληρώσει τις εργασίες του με κάθε επιτυχία και να καταστήσει την ΠΟΓΟ ακόμα πιο ισχυρή, ακόμα πιο αποφασιστική για νέους αγώνες και νέες κατακτήσεις. Όση δύναμη έχουν οι γυναίκες να χαρίζουν τη ζωή στον κόσμο, άλλη τόση δύναμη έχουν όταν οργανώνονται για να αλλάξουν τη ζωή, να αλλάξουν τον κόσμο. Μας περιμένει πολλή δουλειά, πολλές και δύσκολες μάχες για τη νίκη του Ανθρώπου, τη νίκη του μέλλοντος.  Σύνθημά μας ας είναι λοιπόν· «πάντα μπροστά, πάντα ψηλά για τον κόσμο του μέλλοντος· για το σοσιαλισμό».