8η Μάρτη: Μέρα Διεκδίκησης (της Στέλλας Μισιαούλη)

8 του Μάρτη Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, ημέρα συνέχισης των αγώνων για ισότιμη αντιμετώπιση της, σε όλο το φάσμα και όλα τα επίπεδα της ζωής της.  Στον οικογενειακό τομέα, στον εργασιακό, στον κοινωνικό, στον πολιτικό και ιδιαίτερα στο στις διακρίσεις λόγω φύλου (σεξισμός, βία κα).

Είναι σε όλους μας γνωστό ότι το 1857, οι εργαζόμενες σε εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης, ξεχύθηκαν στους δρόμους, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, μείωση του ωραρίου από 16 στις 10 ώρες, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, ισότητα στα μεροκάματα και κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.  Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα.

Δεν φοβήθηκαν και δεν σταμάτησαν.  Το 1900 δημιουργούνται τα μεγαλύτερα σωματεία στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών που συνεχίζουν μαχητικούς αγώνες.  Οι εργοδότες προσπαθούν να καταστείλουν τη δράση των γυναικών με βίαιο τρόπο, αλλά ακόμα και με γελοία πρόστιμα γιατί γελούσαν ή μιλούσαν κατά εν ώρα εργασίας.  Πέραν του ότι η υπερωρίες ήταν υποχρεωτικές και απλήρωτες.

Την ίδια περίοδο στην Ευρώπη, κυρίως Γερμανία, Αγγλία και Γαλλία, δημιουργούνται γυναικείες οργανώσεις που απαιτούν ισότητα και ισονομία.  Το Φεβρουάριο του 1909, στη Νέα Υόρκη γίνεται η δεύτερη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση με σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» που κράτησε 13 βδομάδες και συμμετείχαν πέραν από 20.000 εργάτριες.

Στην Κύπρο, σχηματίστηκαν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30 οι πρώτοι πυρήνες οργάνωσης γυναικών, οι Ενώσεις Εργαζομένων Γυναικών. Σε μεγάλες κινητοποιήσεις και απεργιακούς αγώνες συμμετείχαν ενεργά εργαζόμενες γυναίκες διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς, μεγαλύτερα μεροκάματα και 8ωρη εργασία. Το 1950, ιδρύθηκε η ΠΟΔΓ (Παγκύπρια Οργάνωση Δημοκρατικών Γυναικών), που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε ΠΟΓΟ.

 Αυτή η μικρή ιστορική αναδρομή δεν είναι τυχαία, διότι αν συγκρίνουμε τις σημερινές συνθήκες εργασίας ή διακρίσεων σε βάρος των γυναικών στον παγκόσμιο χάρτη, με έκπληξη βλέπουμε, ότι οι γυναίκες βρίσκονται σχεδόν στον ίδιο παρονομαστή.  Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι πολέμοι, τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων, των πολυενθικών εταιρειών, η μανία του κέρδους, δεν επέτρεψε μέσα στα 161 χρόνια που διανύσαμε από το 1857, να αλλάξουν και πολλά πράγματα.

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε την πραγματική εικόνα, και στη χώρα μας, θα πούμε ότι έχουμε πετύχει πολλά, έχουμε εκσυγχρονίσει νομοθεσίες που βοηθούν προς την κατεύθυνση της ισότιμης αντιμετώπισης των δύο φύλων, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά για να λύσουν τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κύπρια γυναίκα.

Όταν βλέπουμε δίπλα μας, μια μονογονιό με παιδί με ειδικές ανάγκες που να απορρίπτεται από το Ελάχιστον Εγγυημένο Εισόδημα, για ασήμαντους λόγους, δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι.  Όταν μια γυναίκα με δάκρυα στα μάτια, ζητά το αυτονόητο, δηλαδή μια άμεση εξέταση που αφορά καρκίνο, και της δίνουν ραντεβού μετά από 8 μήνες, τότε νιώθεις θυμό και αγανάκτηση.  Ή όταν μια γυναίκα έρχεται με το νεογέννητο παιδί της, με χαμηλωμένα τα μάτια, νιώθοντας ντροπή γιατί πρέπει να ζητήσει τα απαραίτητα για το παιδί της, τότε διερωτάσαι που βρισκόμαστε ως κράτος.  Πέστε μου πως θα νιώθατε όταν μια γυναίκα σου δείχνει την προειδοποίηση έξωσης από το σπίτι της, γιατί βρίσκεται στην ανεργία εδώ και καιρό και ο άντρας της μόλις που καταφέρνει να φέρει τα αναγκαία στο σπίτι.

Όσα περίγραψα πιο πάνω, πρέπει να γίνουν όπλα στα χέρια μας για να διεκδικήσουμε δυναμικά τα αυτονόητα και τα δίκαια για όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν καθημερινά.  Όταν υπάρχουν νόμοι που δεν εφαρμόζονται και Διεθνείς Συμβάσεις που δεν τηρούνται από το κράτος, είναι δώρο, άδωρο.

της Στέλλας Μισιαούλη, Μέλος Γ.Σ. ΠΟΓΟ, Μέλος Κ.Ε. ΑΚΕΛ