8η του Μάρτη! Υπενθύμιση πως οι αγώνες για ουσιαστική ισότητα συνεχίζονται! (της Γεωργίας Τσαλακού)

Η 8^η του Μάρτη «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας»   και όχι η γιορτή της γυναίκας ως είθισται να λέγεται είναι μια μέρα μνήμης των αγώνων του γυναικείου κινήματος. Είναι ημέρα τιμής των κατακτήσεων των γυναικών παγκοσμίως. Είναι μια μέρα υπενθύμισης.

Η «Ημέρα της Γυναίκας» υπάρχει για να θυμίζει τις ράφτρες στις βιοτεχνίες κάτεργα της Νέας Υόρκης που το 1857 ύψωσαν τη φωνή τους και διεκδίκησαν εργασιακά δικαιώματα, δίκαιες απολαβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και για τις γυναίκες εργαζόμενες.

Η «Ημέρα της Γυναίκας»   υπάρχει για να θυμίζει κάθε αγώνα γυναικών με τον οποίο ζητούν τα αυτονόητα. Υπάρχει για να θυμίζει πως εν έτη 2018 οι γυναίκες δίνουν καθημερινά το δικό τους αγώνα σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια διεκδικώντας τα δικαιώματα τους.

Η «Ημέρα της Γυναίκας»   υπάρχει για να θυμίζει πως μόλις το 1956 στην Ελλάδα οι γυναίκες αποκτούν δικαίωμα ψήφου, αφού προηγήθηκαν η Φιλανδία το 1906, η Νορβηγία το 1913, η Δανία το 1915, η Ολλανδία το 1917, η Γερμανία το 1919, η Ισπανία το 1931.

Η «Ημέρα της Γυναίκας»   υπάρχει για να μας θυμίζει πως το 50% του πληθυσμού της γης μάχεται ακόμη για να απολαμβάνει το σεβασμό που του πρέπει.

Η Ημέρα αυτή θα υπάρχει και η κάθε γυναίκα θα τιμάται μέχρι τη μέρα που θα εξαλειφθεί η ανισομισθία και θα γίνει πραγματικότητα η αρχή της  ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία. Μέχρι τη μέρα που η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων θα είναι δεδομένο και όχι προεκλογικές δεσμεύσεις.

Μέχρι τη μέρα που θα κατοχυρωθεί το δικαίωμα κάθε γυναίκας να αποφασίζει η ίδια για το σώμα της. Μέχρι τη μέρα που θα εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία για τις αμβλώσεις. Μέχρι τη μέρα που κανένας εργοδότης δεν θα επιβάλλει στην εργαζομένη του με αυταρχισμό τι να φορέσει και τι όχι για το «καλό» της επιχείρησης. Μέχρι τη μέρα που η πολιτεία θα λάβει μέτρα στήριξης των μονογονεϊκών οικογενειών. Μέχρι τη μέρα που καμία γυναίκα δεν θα υποφέρει μοναχικά κρύβοντας την πραγματικότητα της ενδοοικογενειακής βίας πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο μιας ουτοπικής ευτυχίας.

Μέχρι τη μέρα που κανένας άντρας δεν θα τολμήσει να πει τα όσα λέχθηκαν από τον Πολωνό Ευρωβουλευτή Γιάνους Κόρβιν-Μίκκε, «φυσικά οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες, γιατί είναι πιο αδύναμες, είναι μικρότερες, είναι λιγότερο έξυπνες και πρέπει να κερδίζουν λιγότερα – αυτό είναι όλο».

Η μέρα αυτή είναι υπενθύμιση των όσων προηγήθηκαν και πρέπει να είναι αρωγός των όσων θα ακολουθήσουν, των όσων κάθε γυναίκα σήμερα πρέπει να απαιτήσει, να διεκδικήσει.Να απαιτήσει και να διεκδικήσει να της αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνει. Ουσιαστική  και πραγματική ισότητα.

της Γεωργίας Τσαλακού, Δικηγόρου, Μέλος Γ.Σ ΠΟΓΟ