Χαιρετισμός της ΓΓ της ΠΟΓΟ Σκεύης Κουκουμά στην εκδήλωση της ΠΟΓΟ Λευκωσίας-Κερύνειας για την 8η του Μάρτη (8.3.2011)

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Όχι! Εμείς σήμερα δεν γιορτάζουμε. Δεν πανηγυρίζουμε! Δεν πανηγυρίζουμε γιατί η γυναίκα, η εργαζόμενη γυναίκα, η γυναίκα της Κύπρου και του κόσμου ακόμα να βρει τη θέση που της αξίζει σε όλο το βάθος και πλάτος της ζωής. Δεν πανηγυρίζουμε γιατί οι ταξικές και φυλετικές αλυσίδες που σφυρηλατούνται εδώ και χιλιετίες κρατούν ακόμα καθηλωμένες τις γυναίκες του λαού. Δεν πανηγυρίζουμε γιατί η ανεργία, η φτώχεια, οι ανισότητες, η ανισομισθία, η βία μέσα στην οικογένεια κτυπούν πρώτα και κτυπούν διπλά τις γυναίκες. Δεν πανηγυρίζουμε γιατί στον 21^ο αιώνα δεκάδες εκατομμύρια γυναίκες πουλιούνται και αγοράζονται καθημερινά στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της σωματεμπορίας και της πορνείας. Δεν πανηγυρίζουμε γιατί σήμερα που μιλούμε σε ορισμένες γωνιές του πλανήτη η μοίρα που επιφυλάσσεται για τις γυναίκες προκαλεί συγκλονισμό: 140 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί το μαρτύριο της κλειτοριδοεκτομής, εκατομμύρια δεν δικαιούνται να μορφωθούν, να εργαστούν, να κυκλοφορήσουν «ασυνόδευτες», χιλιάδες άλλες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου για εγκλήματα «τιμής»… Δεν πανηγυρίζουμε γιατί η παρουσία των γυναικών στις κυβερνήσεις και στα κοινοβούλια όλων των κρατών παραμένει ακόμα κραυγαλέα δυσανάλογη.

Όχι λοιπόν! Σήμερα δεν γιορτάζουμε. Και σίγουρα δεν γιορτάζουμε όλες. Γιατί η 8^η του Μάρτη δεν αφιερώνεται γενικώς κι αορίστως σε κάθε γυναίκα. Όσα συμβολίζει και όσα συμπυκνώνει η Διεθνής Μέρα της Γυναίκες δεν ήταν αγώνες όλων των γυναικών, ανεξαρτήτως τάξης, κοινωνικής θέσης, ιδεολογίας. Και δεν θα μπορούσε να ήταν άλλωστε γιατί άλλη ανισοτιμία βιώνει η εργαζόμενη μητέρα που σηκώνει το καθημερινό βάρος της δουλειάς και του νοικοκυριού, η αγρότισσα, η νέα γυναίκα που τώρα μπαίνει στη βιοπάλη, η μετανάστρια, η γυναίκα που γίνεται η προσωποποίηση κάθε πόλεμου που μαίνεται στον κόσμο και άλλα νιώθει η κυρία των αστικών σαλονιών. Τι έχουν να πουν άραγε γυναίκες όπως η Κοντολίζα, η Θάτσερ, η Λίβνι, η Όλμπραιτ που δεν το είπαν και δεν το έκαναν οι άνδρες πολεμοκάπηλοι, οι άνδρες καπιταλιστές;

Σήμερα, λοιπόν, αγαπητές φίλες και φίλοι, πρώτα από όλα, τιμούμε. Τιμούμε με δέος τις εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης που πριν ενάμιση αιώνα άναψαν μια φλόγα που καίει ακόμα. Ξετύλιξαν ένα κουβάρι που το κόκκινο νήμα του διαπερνά την Ιστορία. Περνά από την Παρισινή Κομμούνα και από την Οκτωβριανή Επανάσταση που έκτιζε μια πολιτεία όπου για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, τα δύο φύλα θα ήταν ίσα. Περνά από το επαναστατημένο Βερολίνο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, της Κλάρας Τσέτκιν, από τη Μαδρίτη της θρυλικής Πασιονάρια και τις φλογερές αντιφασίστριες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όλες αυτές δηλαδή που την ισοτιμία τους την κέρδισαν μέσα στο καμίνι των ταξικών και εθνικών αγώνων. Περνά αυτό το νήμα, από τις πρωτοπόρες γυναίκες που το 1945 συνασπίστηκαν στην Παγκόσμια Δημοκρατικών Ομοσπονδία Γυναικών κι ορκίστηκαν να μην αφήσουν το όλεθρο του φασισμού και του πολέμου να ξαναπεράσει. Περνά κι από την Κύπρο το κόκκινο νήμα. Από την Κατίνα Νικολάου που ένα Δεκαπενταύγουστο του 1926 σε ένα φτωχόσπιτο της Λεμεσού ξεκινούσε με άλλους είκοσι ένα συντρόφους της, να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου μας. Περνά από τις γυναίκες της ΠΟΔΓ και της ΠΟΓΟ που μες τη φουρτουνιασμένη ιστορία της Κύπρου δεν λύγισαν σε καμιά από τις δοκιμασίες. Το νήμα αυτό φτάνει στο παρόν και δικαιούνται να το κρατούν όσες -αλλά και όσοι- συνεχίζουν στη ζωή τους και στους αγώνες τους, την πάλη για εξάλειψη κάθε ανισοτιμίας και κάθε εκμετάλλευσης της γυναίκας που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά με την εξάλειψη κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπου. Δικαιούνται να το κρατούν όσες και όσοι παλεύουν για χειραφέτηση της γυναίκας της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά με τη χειραφέτηση ολόκληρης της εργατικής τάξης, ολόκληρου του εργαζόμενου λαού.

Για αυτό το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ διένυσε, και τις έξι δεκαετίες της ζωής του στο πλευρό του ΑΚΕΛ, που είναι -θέσει και φύσει- ο πιο γνήσιος εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων ολόκληρου του εργαζόμενου κυπριακού λαού. Έτσι όποτε η πολιτική του ΑΚΕΛ συνδυάζονται με την οργανωμένη και πολιτικά στέρεα δράση των γυναικών, όποτε αυτή η δράση γίνεται υπόθεση της πλατιάς μάζας των γυναικών, τότε το Γυναικείο Κίνημα κερδίζει έδαφος, κερδίζει κατακτήσεις, κερδίζει συνειδήσεις, εμπνέει τις νέες γυναίκες και ολόκληρο το λαό.

Μέσα στη Βουλή το ΑΚΕΛ, ως η κατ’ εξοχήν δύναμη της κοινωνικής προόδου είναι αντικειμενικά ο εκφραστής των αιτημάτων και των διεκδικήσεων του γυναικείου κινήματος. Θα ήθελα στο σημείο αυτό, να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στη συναγωνίστρια Ντίνα Ακκελίδου που ως Πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής για τις Ίσες Ευκαιρίες Ανδρών και Γυναικών που με τη συνέπεια και την επιμονή της να προωθηθούν τα θέματα γυναικών μέσα στη Βουλή, τίμησε τον τίτλο του στελέχους του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ. Παράλληλα αγαπητές φίλες και φίλοι, εκλέγοντας πριν από τρία χρόνια, τον πρώτο ΑΚΕΛιστή στην ηγεσία του κυπριακού κράτους βάλαμε μπρος για να καταστήσουμε ζωή και πράξη το πιο προοδευτικό και πιο φιλολαϊκό πρόγραμμα που κατατέθηκε ποτέ στον τόπο μας, το οποίο φέρει τη σφραγίδα της ΠΟΓΟ στα θέματα γυναίκας. Έτσι είδαμε να παίρνονται μέτρα που στηρίζουν την εργαζόμενη γυναίκα, τη μητέρα, τη συνταξιούχο, τη μετανάστρια, να εκπονείται ολοκληρωμένη στρατηγική για αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και της σωματεμπορίας γυναικών, η ισοτιμία των φύλων να γίνεται στόχος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Βλέπουμε ακόμα να εφαρμόζεται μια κοινωνικοοικονομική πολιτική που προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων –ανδρών και γυναικών, προασπίζεται τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες, βάζει φραγμούς στο μεγάλο κεφάλαιο και στην εργοδοτική αυθαιρεσία.  Μια πολιτική δηλαδή, που για την εργαζόμενη γυναίκα, τη γυναίκα που δεν έχει τις ανέσεις για να αντεπεξέλθει στις διπλές ευθύνες και βάρη, είναι πολύτιμο στήριγμα.

Σήμερα όμως, ενόψει των βουλευτικών εκλογών ο λαός της Κύπρου –γυναίκες και άνδρες- βρίσκεται μπροστά στο ερώτημα αν αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί, να εμβαθυνθεί και να διευρυνθεί ή αν πρέπει να αλλάξουμε πορεία και να αφήσουμε τον οδοστρωτήρα του νεοφιλελευθερισμού να ισοπεδώσει την κυπριακή κοινωνία, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αν θα υπερισχύσει η πολιτική του Συναγερμού που θέλει τους εργαζόμενους να πληρώνουν τις ζημιές της κρίσης, ενώ το κεφάλαιο και η πλουτοκρατία να αβγατίζουν τα εκατομμύρια. Αν θα ανοίξει ο δρόμος για ξεπούλημα κομμάτι-κομμάτι των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και για μέτρα όπως η απαγόρευση της απεργίας, να αποτελειώσουν δηλαδή όσα δεν πρόλαβαν στα δέκα χρόνια της διακυβέρνησης τους. Βρισκόμαστε ακόμα μπροστά στο ερώτημα, αν μετά την κερκόπορτα, θα ανοίξουμε και την κύρια είσοδο του σπιτιού μας για το ΝΑΤΟ και τα παρακλάδια του, λες και οι μαυροφορεμένες γυναίκες της Κύπρου ξέχασαν το εγκληματικό συνδικάτο του ΝΑΤΟ. Βρισκόμαστε ακόμα μπρος στο ερώτημα, αν θα αφήσουμε την αμαρτωλή σοβινιστική ακροδεξιά που ξανασηκώνει κεφάλι να ναρκοθετήσει το δρόμο μας προς την λευτεριά και την επανένωση. Η τέλος, αν θα αφήσουμε την κοινωνία μας να βυθιστεί στα ψέματα για τη μετανάστευση που διαδίδουν εκείνοι που ξεχνούν, πως όταν ορισμένοι –έστω λίγοι- σπέρνουν ρατσισμό και ξενοφοβία τότε –αργά ή γρήγορα- όλοι θα θερίσουμε φασισμό και βία.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Επί τρία χρόνια στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες κυριαρχούν όλοι οι πιο πάνω. Στους επόμενους μήνες ήρθε η ώρα να μιλήσει και να κυριαρχήσει ο εργαζόμενος λαός και η  νεολαία του τόπου. Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ δεν μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρα. Θα δώσουμε όλο μας το είναι ώστε η μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία του Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού με τις άλλες προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, κινήσεις και προσωπικότητες του τόπου μας, το ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις να επαναβεβαιωθεί στην πρωτοπορία του τόπου.

Αγαπητές φίλες και φίλοι

Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ δεν θα είναι στο πλευρό του ΑΚΕΛ μόνο αυτό το Μάη. Θα είμαστε μαζί όλους τους Μάηδες που θα έρθουν στις λεωφόρους του μέλλοντος. Εμείς το λέμε καθαρά. Δεν είμαστε απλά μια οργάνωση που θέλει ορισμένες βελτιώσεις στη ζωή των γυναικών. Είμαστε στρατιώτες μιας στρατιάς που 85 χρόνια τώρα παλεύει για την αυγή, στον ουρανό της Κύπρου και του κόσμου, ενός ήλιου, του ήλιου του σοσιαλισμού, που θα θρυμματίσει όλα τα δεσμά σκλαβιάς και εκμετάλλευσης κάθε ανθρώπου – άνδρα και γυναίκας. Για να οικοδομήσουμε τότε με τα υλικά της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής ισότητας και της ισοτιμίας των φύλων την κοινωνία που θα είναι δίκαιη από τα θεμέλια της.

Ενάμιση αιώνα από την αιματοβαμμένη απεργία της Νέας Υόρκης και ένα αιώνα από τις πρώτες εκδηλώσεις για τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας, η φλόγα καίει ακόμα γιατί η ισοτιμία παραμένει όραμα και όχι πραγματικότητα. Η φλόγα καίει ακόμα και φανερώνει το αγωνιστικό, επαναστατικό ήθος των πρωτοπόρων αγωνιστριών, που –στις μέρες μας- ισοδυναμεί με φάρο μέσα σε πηχτό σκοτάδι. Η φλόγα καίει ακόμα και καλεί τις νέες γυναίκες να γίνουν η επόμενη βάρδια στην πάλη για ισοτιμία και χειραφέτηση. Η 8^η του Μάρτη ορθώθηκε στην Ιστορία κι έγινε σύμβολο αγώνα που θα μας οδηγεί και τούτο τον αιώνα. Και για όσους διερωτούνται πώς μπορεί να μας οδηγεί σήμερα ένα γεγονός που συνέβηκε πριν από ενάμιση αιώνα: Μα αυτό το γεγονός δεν ήταν απλά σελίδα της Ιστορίας. Ήταν εικόνα του μέλλοντος!

ΖΗΤΩ Η 8^η του ΜΑΡΤΗ