Σκεύη Κουκουμά: Η 8η του Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι αγώνας! Ολόχρονος και καθημερινός

Χαιρετισμός ΓΓ της ΠΟΓΟ, βουλευτή Σκεύης Κουκουμά στην Πορεία για την Μέρα της Γυναίκας

Λευκωσία, Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Σήμερα, διαδηλώνουμε. ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ για την ισοτιμία των φύλων. Για την κοινωνική δικαιοσύνη. Για τα δικαιώματα της γυναίκας. Της εργαζόμενης γυναίκας. Σήμερα διαδηλώνουμε και τιμούμε την 8^η του Μάρτη με αγώνες. Γιατί εμείς, τη Μέρα της Γυναίκας δεν ανταλλάσσουμε φιλοφρονήσεις και «χρόνια πολλά». Αλλά δίνουμε διαβεβαίωση για «Καλούς αγώνες!». Σήμερα λοιπόν διαδηλώνουμε και στέλλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους κυβερνώντες, την Πολιτεία αλλά και προς κάθε κατεύθυνση.

• Μην μοιράζετε ευχές και φιλοφρονήσεις προς το γυναικείο φύλο. Πείτε μας –είναι προτιμότερο- ποιοι και ποιες είστε έτοιμοι να αντιπαρατεθείτε με τη μεγελοεργοδοσία και τα επιχειρηματικά συμφέροντα ώστε να πετύχουμε επιτέλους την ισομισθία, την αύξηση της άδειας μητρότητας, την εφαρμογή σχεδίου πληρωμένης γονικής άδειας και βελτιώσεις στην άδεια πατρότητας.
•  Μην μας λέτε πόσο σέβεστε και εκτιμάτε τη γυναίκα και το ρόλο της στην κοινωνία. Πείτε μας ποιοι είστε έτοιμοι να αντισταθείτε στο συντηρητισμό και τις παρεμβάσεις της Αρχιεπισκοπής και της Εκκλησίας, που θέλει να αποφασίζει και για το σώμα των γυναικών.
• Μη μας δίνετε συγχαρητήρια για τους πολλαπλούς ρόλους που επιτελούν οι γυναίκες στην κοινωνία. Πείτε μας αν θα συνεχίσετε την οικονομική σας πολιτική που διαλύει το κοινωνικό κράτος, τις εργατικές κατακτήσεις και συρρικνώνει τις κοινωνικές υποδομές που στηρίζουν την οικογένεια. Κατάμουτρα, μας είπατε προχθές ότι ΔΕΝ είναι δουλειά του κράτους η λειτουργία κρατικών υποδομών στήριξης της εργαζόμενης οικογένειας. Και αν δεν είναι του κράτους αυτή η ευθύνη τότε ποιού είναι; Της Αρχιεπισκοπής;

Για αυτό διαδηλώνουμε αγαπητές φίλες και φίλοι. Γιατί αυτό ήταν το μήνυμα του ξεσηκωμού των εργατριών της Νέας Υόρκης εκείνο το Μάρτη του 1857 .

•  Γιατί η ισοτιμία των φύλων παραμένει ακόμα στόχος, παραμένει όραμα. Και όχι πραγματικότητα.
•  Γιατί ακόμα και σήμερα, η γυναίκα της Κύπρου βρίσκει πολύ πιο δύσκολα δουλειά και αμείβεται, κατά κανόνα, λιγότερα.
•  Γιατί σε δεκάδες χώρους δουλειάς, οι εργοδότες απολύουν ή αποφεύγουν να προσλάβουν γυναίκες που είναι έγκυες ή γυναίκες που είναι σε ηλικία για να κάνουν παιδιά, επειδή θέλουν να αποφύγουν να καταβάλουν την άδεια μητρότητας. Γιατι στην περιβόητη Ευρωπαϊκή Ένωση της προόδου και των δικαιωμάτων, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε μόλις πριν δύο εβδομάδες ότι θα επιτρέπεται η απόλυση εγκύων εργαζομένων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων.
•  Γιατί χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια πιέσεων και προσπαθειών, απέναντι στις παρεμβάσεις της Εκκλησίας, ώστε να καταφέρουμε να αρχίσει στην Βουλή η συζήτηση της Πρότασης Νόμου (που κατατέθηκε με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ) και η οποία αφορά στον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας των αμβλώσεων και στην κατοχύρωση του δικαιώματος της γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της.
•  Γιατί χιλιάδες μονογονεϊκές οικογένειες σε όλη την Κύπρο βιώνουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Και γιατί η Αρχιεπισκοπή, με τη γνωστή της εγκύκλιο, στιγματίζει τους μονογονιούς ως «προβληματικές καταστάσεις», αντί να υποκλίνεται στις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους και με τόσες δυσκολίες τα παιδιά τους.
•  Γιατί στην Κύπρο της ανάπτυξης και της προόδου, η άδεια μητρότητας είναι μόνο 18 εβδομάδες και έτσι οι νέες μητέρες αναγκάζονται να αφήνουν τα βρέφη τους μόνο μερικών μηνών, για να επιστρέψουν στη δουλειά.
• Γιατί εν έτει 2018 αναγκαζόμαστε να καταθέτουμε ειδική νομοθεσία που να προστατεύει μια μητέρα που θα θηλάσει σε δημόσιο χώρο.
•  Γιατί η βία κατά των γυναικών συνεχίζει να αποτελεί την πιο διαδεδομένη και την πιο αποκρουστική μορφή της γυναικείας καταπίεσης, η οποία δεν αποτελεί απλώς άλλο ένα αδίκημα του ποινικού κώδικα. Αλλά αποτελεί έκφραση των βαθιά ριζωμένων και κατεστημένων σχέσεων εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων. Γιατί η κυβέρνηση Αναστασιάδη έχει κουτσουρέψει την ισχύ της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για τη Βία Κατά των Γυναικών για οικονομικούς λόγους αφού έθεσε εξαίρεση της Κύπρου από μια ουσιώδη πρόνοια αυτής της Σύμβασης, σύμφωνα με την οποία το κράτος θα είναι νομικά υπόλογο όταν αποδεδειγμένα αμέλησε να προστατεύσει μια γυναίκα θύμα βίας.
• Γιατί απαιτούμε να αποκτήσει η Κύπρος επιτέλους ένα πλήρως στελεχωμένο Κέντρο Μαστού για τις γυναίκες που περνούν τη δοκιμασία του καρκίνου. Γιατί απαιτούμε όλα τα γυναικολογικά τμήματα του τόπου να είναι επαρκώς στελεχωμένα ώστε να μην ξανασυμβεί αυτό που έγινε πριν μερικά χρόνια, όπου στην Κύπρο του 21ου αιώνα, γυναίκα έχασε τη ζωή της επειδή δεν είχε γυναικολόγο στην περιοχή της.

Δεν αμφισβητεί κανένας και καμιά ότι με τους αγώνες τους, οι γυναίκες της Κύπρου και του κόσμου, προχωρήσαμε πολλά βήματα μπροστα. Διαβήκαμε αρκετά εμπόδια. Μπορεί η ζωή και οι ευκαιρίες των γυναικών σήμερα να είναι κατά πολύ καλύτερες σε σύγκριση με περασμένες δεκαετίες αλλά ο στόχος μας  δεν είναι να συμβιβαστούμε με ορισμένες βελτιώσεις σε ένα σύστημα βαθύτατα άδικο. Στόχος μας είναι τίποτα λιγότερο από την ΙΣΟΤΙΜΙΑ των ΦΥΛΩΝ, την ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ, ΟΛΑ όσα δικαιούνται οι γυναίκες.

Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και απέναντι στην κοινωνία και απέναντι στην ιστορία του γυναικείου κινήματος τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού. Όσες πρωτοβουλίες και εάν παρθούν για συζητήσεις, για υπομνήματα, για νομοθετικό έργο. Όσες πιέσεις και εάν ασκηθούν μέσα από συνέδρια και διαλέξεις.  Όσο έντονες και εάν είναι τοποθετήσεις μας, όσο και εάν αντιδρούμε μέσα από τα Κοινωνικά Δίκτυα, τίποτα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με την μαζική, τη μαχητική και οργανωμένη πάλη του ίδιου του Γυναικείου Κινήματος, στους δρόμους του αγώνα, μαζί πάντα με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Ο μόνος δρόμος για να γυρίσουμε τον ήλιο και στο άλλο μισό του ουρανού είναι ο δρόμος! Ο δρόμος του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Ο δρόμος του αγώνα για ισοτιμία. Του αγώνα για αξιοπρέπεια στη ζωή και στη δουλειά. Και αυτός ο δρόμος – της οργάνωσης, της διαδήλωσης, της πορείας, της απεργίας, της αντίστασης- ειναι μονόδρομος για όσους και όσες δεν συμβιβάζονται, συνολικά με το σημερινό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τοπίο στη χώρα μας.

Την ίδια ώρα δεν πρέπει να φεύγει ποτέ από τη σκέψη μας ότι ταυτόχρονα με εμάς, σε δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου αγωνίζονται εκατομμύρια γυναίκες, μέσα σε σε συνθήκες ίσως πολύ πιο δύσκολες από τις δικές μας. Και θα ήθελα από μέρους όλων εμάς που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, να στείλω ένα μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Σε όλες εκείνες που ζουν σε χώρες όπου οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα να μορφωθούν, να εργαστούν, να κυκλοφορήσουν ελεύθερες και να φορέσουν τα ρούχα που θέλουν. Στις γυναίκες που καίγονται ζωντανές ή λιθοβολούνται μέχρι θανάτου για τα λεγόμενα εγκλήματα τιμής. Στα κορίτσια που τα εξαναγκάζουν να παντρεύονται σε παιδική ηλικία. Στα κορίτσια της κλειτοριδεκτομής. Στα εκατομμύρια γυναίκες που είναι αλυσοδεμένες στα μπουντρούμια της σωματεμπορίας. Στις γυναίκες που ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους εξαιτίας των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Σε όλες αυτές τις γυναίκες στέλλουμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αγώνα! Γιατί η 8^η του Μάρτη είναι ταυτόχρονα μια μέρα με μήνυμα οικουμενικό και βαθύτατα διεθνιστικό.

Η 8^η του Μάρτη δεν ήταν και δεν θα γίνει ΠΟΤΕ γιορτή. Η 8^η του Μάρτη είναι αγώνας! Ολόχρονος και Καθημερινός. Αγώνας ταξικός και οργανωμένος. Αγώνας που αξίζει. Αγώνας που θα τον κερδίσουμε.

Για αυτό είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ μέχρι να κερδίσουμε την ζωή που αξίζουμε. Γιατί κανένας δεν θα μας ανοίξει ιπποτικά την πόρτα της ισοτιμίας. Εμείς θα την κατακτήσουμε. Συνεχίζουμε δυναμικά. Με ψηλά το κεφάλι. Με πείσμα και αγωνιστικότητα. Μαζί με το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ και το ταξικό κίνημα της ΠΕΟ. Μαζί με όλους και όλες που αγωνίζονται.

Μαζικά. Συλλογικά. Δυναμικά.

ΖΗΤΩ Η 8Η ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ – ΖΗΤΩ Η ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ