Σκεύη Κουκουμά: Ο αγώνας για την ισοτιμία των φύλων συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί

Ομιλία  Γ.Γ ΠΟΓΟ, Σκεύης Κουκουμά , στην εκδήλωση της ΠΟΓΟ για την 8η του Μάρτη 

Πριν προχωρήσω στην ομιλία μου θα ήθελα να αναφερθώ στο ζήτημα που προέκυψε μετά που η κυβέρνηση έχει παραδώσει τη διαχείριση του Νηπιαγωγείου Λατσιών στην Αρχιεπισκοπή. Κατ’ αρχάς για εμάς είναι αδιανόητο το γεγονός ότι το κράτος εγκαταλείπει τις δημόσιες κοινωνικές υποδομές, οι οποίες αποτελούν στήριγμα για την οικογένεια και την εργαζόμενη μητέρα. Είναι αδιανόητο, η ίδια η κυβέρνηση να δηλώνει ότι ΔΕΝ αποτελεί ευθύνη του κράτους η ανέγερση και λειτουργία παιδοκομικών σταθμών, δημόσιων νηπιαγωγείων και δομών φροντίδας. Τι να τα κάνουμε τα λόγια και τα ευχολόγια των κυβερνώντων για τις γυναίκες όταν η πολιτική που επιβάλλουν κάνει τη ζωή τους δυσκολότερη; Κατά δεύτερο, τίθεται τεράστιο θέμα με τη φιλοσοφία που θέλει να περάσει η Αρχιεπισκοπή σε αυτά τα νηπιαγωγεία. Με θλίψη είδαμε την εγκύκλιο, στην οποία, ανάμεσα σε άλλα, οι μονογονεϊκές οικογένειες αναφέρονται ως «προβληματικές καταστάσεις». Θέλω και από αυτό το βήμα, ως ΠΟΓΟ, να στείλω το μήνυμα προς τον Αρχιεπίσκοπο ότι θα έπρεπε να υποκλίνεται στις χιλιάδες γυναίκες μονογονιούς που με απίστευτες δυσκολίες και εμπόδια μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους και όχι να συντηρεί αντιλήψεις άλλων παρωχημένων εποχών.

8^η του Μάρτη 1857. Οι γυναίκες που εργάζονταν στα ραφτάδικα της Ν. Υόρκης ξεσηκώνονται, οργανώνονται και κατεβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή δεν μπορεί καμιά και κανένας να  δουλεύει 16 ώρες την ημέρα. Ότι είναι άδικο άντρες και γυναίκες να προσφέρουν ακριβώς τα ίδια στην παραγωγική διαδικασία αλλά οι άντρες να παίρνουν ψηλότερα μεροκάματα. Ότι θα πρέπει να εξασφαλίζονται ανθρώπινες συνθήκες μέσα στα εργοστάσια. Ο αγώνας χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε με το αίμα των εργατριών. Άνοιξε όμως το δρόμο στις γυναίκες, τις εργαζόμενες γυναίκες, για να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, κρατική πρόνοια για τη μητρότητα, χειραφέτηση της γυναίκας και ισοτιμία των φύλων.

Έχει σημασία να επαναλαμβάνουμε τα ιστορικά γεγονότα αυτής της ημέρας. Γιατί μέσα τους αυτά τα γεγονότα εμπερικλείουν τα πραγματικό μήνυμα, το πραγματικό περιεχόμενο της 8^ης του Μάρτη αλλά και ευρύτερα του αγώνα των γυναικών. Το μήνυμα του οργανωμένου, του συλλογικού αγώνα. Την αλήθεια, ότι είναι οι εργαζόμενες γυναίκες, οι γυναίκες της δουλειάς και των λαϊκών στρωμάτων που βίωσαν και βιώνουν το μεγάλο βάρος της ανισοτιμίας των δύο φύλων. Το δίδαγμα ότι τίποτα δεν χαρίζεται, τα πάντα κατακτιούνται.

Σήμερα. 8^η Του Μάρτη 2018 στην Κύπρο και την Ευρώπη.

Σήμερα η γυναίκα έχει καταφέρει τεράστια βήματα μπροστά. Αδιαμφισβήτητα, οι σημερινές γυναίκες έχουν σαφώς βελτιωμένη θέση στην κοινωνία από αυτή στην οποία βρισκόταν η γενιά των μητέρων και των γιαγιάδων μας. Η γυναίκα μπορεί να εργαστεί. Να μορφωθεί και να σπουδάσει. Να ανελιχθεί επαγγελματικά. Μπορεί να πολιτευθεί και να διεκδικήσει αξιώματα. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο «ΑΛΛΑ’». Γιατί από αυτό το «μπορεί να», μέχρι την πραγματικότητα που ζούμε μεσολαβεί ένα τεράστιο χάσμα.

• Γιατί μπορεί, πράγματι, στους νόμους και στη θεωρία, η γυναίκα να είναι ίση με τον άνδρα αλλά πόσο ίση είναι στη ζωή και στην πράξη όταν μια γυναίκα βρίσκει πολύ πιο δύσκολα δουλειά και αμείβεται κατά κανόνα λιγότερα;
• Πόσο αληθινή είναι ισότητα όταν σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι εργοδότες απολύουν ή δεν προσλαμβάνουν γυναίκες που είναι έγκυες ή γυναίκες που είναι σε ηλικία για να κάνουν παιδιά, επειδή θέλουν να αποφύγουν να καταβάλουν την άδεια μητρότητας; Για ποια ισότητα μιλά η Ευρωπαϊκή Ένωση όταν πριν δύο εβδομάδες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε ότι θα επιτρέπεται η απόλυση εγκύων εργαζομένων στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων;
•  Τι συνεχίζει να πηγαίνει λάθος όταν τη στιγμή που οι γυναίκες έχουν ξεπεράσει τους άντρες στην ανώτατη μόρφωση, η ανεργία, ανισομισθία, η φτώχεια να τις κτυπούν πιο έντονα στην βάση των στατιστικών σχεδόν όλων των χωρών;
•  Γιατί στην Κύπρο της ανάπτυξης και της προόδου, η άδεια μητρότητας είναι μόνο 18 εβδομάδες και έτσι οι νέες μητέρες αναγκάζονται να αφήνουν τα βρέφη τους μόνο μερικών μηνών, για να επιστρέψουν στη δουλειά;
•  Πόσο ικανοποιημένες μπορούμε να είμαστε με το γεγονός ότι εν έτει 2018 είμαστε υποχρεωμένες να θεσπίσουμε ειδική νομοθεσία ώστε να προστατεύεται μια γυναίκα που θα θηλάσει το βρέφος της σε ένα δημόσιο χώρο;
• Πόσο ίσες είναι οι ευκαιρίες που έχουν οι γυναίκες να εμπλακούν στη δημόσια ζωή και την πολιτική, όταν η σημερινή γυναίκα όταν σχολάσει από τη δουλειά της, την περιμένει ένα δεύτερο μεροκάματο στο σπίτι για να φροντίσει παιδιά, σπίτι, γονείς και πεθερικά;
•  Γιατί δεν πετύχαμε στην Κύπρο να λειτουργεί επαρκώς και πλήρως στελεχωμένο ένα Κέντρο Μαστού για τις γυναίκες που περνούν τη δοκιμασία του καρκίνου; Γιατί δεν είναι όλα τα γυναικολογικά τμήματα επαρκώς στελεχωμένα και φτάσαμε στο σημείο πριν μερικά χρόνια μια γυναίκα, στην Κύπρο του 21ου αιώνα, να χάσει τη ζωή της επειδή δεν είχε γυναικολόγο στην περιοχή της;
• Πώς πρέπει να νιώθουμε όταν η Πολιτεία αποτυγχάνει να στηρίξει με κοινωνικά μέτρα και με εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου τις χιλιάδες γυναίκες μονογονιούς που μεγαλώνουν μόνες τους, και με ένα εισόδημα, τα παιδιά τους;
• Νομιμοποιείται άραγε η Κυβέρνηση Αναστασιάδη να μιλά για κοινωνική πολιτική που να στηρίζει την γυναίκα και την οικογένεια όταν έχει μέχρι σήμερα κλείσει τρεις Κρατικές Στέγες Ηλικιωμένων, τρεις Κρατικούς Βρεφοκομικούς/Παιδοκομικούς Σταθμούς και ένα Κέντρο Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων, υποδομές δηλαδή που αποτελούν αποκούμπι για τις οικογένειες του εργαζόμενου λαού; Τι κοινωνική πολιτική είναι αυτή που παραδίδει τη διαχείριση δημόσιων νηπιαγωγείων στην Αρχιεπισκοπή, η οποία θέλει να επιβάλει τις αναχρονιστικές της αντιλήψεις στα παιδιά;
• Πώς μπορούμε να δηλώσουμε ικανοποιημένες όταν η γυναίκα της Κύπρου συνεχίζει να υποεκπροσωπείται στο Υπουργικό Συμβούλιο, στη Βουλή των Αντιπροσώπων αλλά και στα Δημοτικά και Κοινοτικά Συμβούλια; Τι νόημα έχουν οι διακηρύξεις του Νίκου Αναστασιάδη όταν η παρουσία των γυναικών ΚΑΙ σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο παραμένει απογοητευτική και θέτει τη χώρα μας στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης;
• Πώς μπορεί η Κυβέρνηση σήμερα να πανηγυρίζει για την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για τη Βία Κατά των Γυναικών όταν αποδεδειγμένα την έχει κουτσουρέψει για οικονομικούς λόγους; Γιατί η κυβέρνηση έθεσε εξαίρεση της Κύπρου από την ουσιώδη πρόνοια αυτής της Σύμβασης, σύμφωνα με την οποία το κράτος θα είναι νομικά υπόλογο όταν αποδεδειγμένα αμέλησε να προστατεύσει μια γυναίκα θύμα βίας;
• Τι συμπέρασμα βγαίνει για το συντηρητισμό της κυπριακής κοινωνίας αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού κόσμου της Κύπρου όταν χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια πιέσεων και προσπαθειών ώστε να καταφέρουμε να αρχίσει στην Βουλή η συζήτηση της Πρότασης Νόμου (που κατατέθηκε με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ) και η οποία αφορά στον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας των αμβλώσεων και στην κατοχύρωση του δικαιώματος της γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της;
• Και τέλος, πόσο υγιής είναι τελικά αυτή η βιομηχανία της ομορφιάς, της μόδας, των καλλιστείων που θέλει να επιβάλει τα πρότυπά τους για το σώμα και την προσωπικότητά των γυναικών; Για το βάρος μας, το ύψος μας, τα ρούχα μας, τη συμπεριφορά μας.

Όλα αυτά τα ερωτήματα, αναδεικνύουν ότι ο αγώνας για την ισοτιμία των φύλων συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί. Ένας αγώνας που έχει απέναντι του τις παρωχημένες και σεξιστικές αντιλήψεις που συνεχίζουν να υπάρχουν στα μυαλά της κοινωνίας. Που έχει απέναντι του οικονομικά και ταξικά συμφέροντα που θέλουν τις εργαζόμενες γυναίκες να είναι δυο και τρεις φορές θύματα εκμετάλλευσης. Που έχει απέναντι του, τη φιλοσοφία της κυβέρνησης Αναστασιάδη η οποία δεν θέλει και δεν μπορεί να προτάξει ένα σύγχρονο και προοδευτικό όραμα για την ισότητα των φύλων στην Κύπρο.

Θα επαναλάβουμε για ακόμη μια φορά  ότι η Μέρα της Γυναίκας δεν είναι αφιερωμένη στις γυναίκες των λαμπερών εξωφύλλων, στα μοντέλα, στις επιτυχημένες μεγαλοεπιχειρηματίες και στις λεγόμενες σιδηρές κυρίες της πολιτικής.  Η Μέρα της Γυναίκας είναι ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ αφιερωμένη στις γυναίκες του καθημερινού αγώνα.  Στις ανώνυμες γυναίκες της δουλειάς. Στην εργαζόμενη μητέρα που πρέπει να γίνει χίλια κομμάτια για να προλάβει τη δουλειά, το σπίτι μέχρι το διάβασμα και τα ιδιαίτερα των παιδιών. Στη γυναίκα που βιώνει τη βία από το σύζυγο της ή την παρενόχληση από τον εργοδότη της. Στη γυναίκα που –είτε στη δουλειά, είτε στην κοινωνία, είτε στην οικογένεια- θα κριθεί εκατό φορές πιο αυστηρά. Στη γυναίκα που δεν θέλει να είναι η δυνατή γυναίκα πίσω από ένα πετυχημένο άνδρα, αλλά η πετυχημένη γυναίκα ΔΙΠΛΑ από τον άνδρα της. Στη μητέρα που μαθαίνει στο γιό της να σέβεται τις γυναίκες. Που του μαθαίνει να εμποδίζει όποιον δοκιμάσει να σηκώσει χέρι σε γυναίκα και που του μαθαίνει ότι είναι ντροπή να αγοράσει τον έρωτα μιας γυναίκας. Που τον μεγαλώνει να πιστεύει στην ισοτιμία και στον αλληλοσεβασμό των φύλων. Η Μέρα της Γυναίκας είναι αφιερωμένη λοιπόν στις γυναίκες που αγωνίζονται. Στις γυναίκες που αντέχουν και νικούν στους αγώνες τους. Στους αγώνες τους προσωπικούς μα και τους συλλογικούς. Στις γυναίκες που τις ρυτίδες στο πρόσωπο τους δεν τις σβήνουν με πλαστικές, αλλά τις έχουν για παράσημα ζωής.  Σε αυτές λοιπόν είναι αφιερωμένη η Μέρα της Γυναίκας.

Ακριβώς για αυτό το λόγο, πρέπει να τιμάται (και όχι να εορτάζεται) η Μέρα της Γυναίκας. Με το πραγματικό, με το αγωνιστικό της περιεχόμενο.

Και ακριβώς για αυτό το λόγο, πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, να δρα και να αγωνίζεται ένα προοδευτικό, ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα στον τόπο μας. Με σύγχρονες θέσεις που να απαντούν στα σημερινά προβλήματα και αιτήματα των γυναικών. Με κινηματική δράση στους δρόμους των αγώνων και μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου. Και αυτό είναι το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ. Η πιο ιστορική, η πιο μαζική και η πιο αγωνιστική γυναικεία οργάνωση της Κύπρου. Και την οποία πρέπει να παραδώσουμε καλύτερη, μεγαλύτερη, ισχυρότερη και μαχητικότερη στις νέες γενιές των γυναικών της Κύπρου ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα της γυναικείας χειραφέτησης και της ισοτιμίας των φύλων.

Για αυτό αγαπητές φίλες και φίλοι, συνεχίζουμε τον αγώνα. Και δεν τον συνεχίζουμε με λόγια και ευχολόγια. Τον συνεχίζουμε δίνοντας ραντεβού στην πορεία που οργανώνει μεθαύριο Σάββατο, η ΠΟΓΟ και το Τμήμα Γυναικών της ΠΕΟ, από το Υπουργείο Οικονομικών προς το Προεδρικό Μέγαρο. Με σύνθημα το διαχρονικό και βγαλμένο από τους αγώνες « Ψωμί και Τριαντάφυλλα» συνεχίζουμε τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Για να διεκδικήσουμε με τη φωνή μας και με τη δύναμη του αγώνα όσα δικαιούνται και αξίζουν οι γυναίκες της Κύπρου. Για την κοινωνική ισότητα και την ισότητα των φύλων. Για να γυρίσει ο ήλιος και στο άλλο μισό του ουρανού που είναι οι γυναίκες. Για να μπορεί ο καθένας και η καθεμιά μας να πει στην κόρη και στην εγγονή της ότι όταν μεγαλώσει κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τα όνειρα της επειδή είναι γυναίκα.

Ζήτω η 8^η του Μάρτη.

Ζήτω η ισοτιμία των φύλων!

Ζήτω το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ.