Ο αγώνας ενάντια στη φτώχεια δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας. Είναι μάχη πολιτική, που απαιτεί κινητοποίηση | 17.10.2014

Ανακοίνωση ΠΟΓΟ για την Παγκόσμια Μέρα κατά της Φτώχειας | 17.10.2014

Παγκόσμια Ημέρα του αγώνα κατά της Φτώχειας η σημερινή. Ενός αγώνα που δείχνει να είναι άνισος μπροστά στις διαστάσεις που παίρνει το φαινόμενο της φτώχειας ανά το παγκόσμιο. Όπως έλεγε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η φονικότερη μορφή της βίας είναι η φτώχεια. Πώς να μην είναι αφού:

• Πάνω από 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας
• Κάθε 3 τρία δευτερόλεπτα κάπου στη Γη πεθαίνει ένα παιδί εξαιτίας της φτώχειας.

• 30 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από την ΠΕΙΝΑ.
• 10,6 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν πριν συμπληρώσουν την ηλικία των πέντε χρόνων.
• Ένα στα δύο παιδιά ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
• Λιγότερα από 1% των χρημάτων που ξοδεύονται παγκοσμίως κάθε χρόνο για όπλα, αρκούν για να πάει κάθε παιδί σχολείο.
• Ο αριθμός των ανθρώπων που υποσιτίζονται αυξάνει κατά 4 εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ με αφορμή την παγκόσμια αυτή ημέρα υπογραμμίζει το γεγονός ότι στο σημερινό κόσμο, άνισα και άδικα εξαπλώνεται η φτώχεια με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς, λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με αξιόπιστες εκθέσεις, ενώ ο παγκόσμιος πλούτος επταπλασιάστηκε στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, συνυπολογίζοντας και την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού την ίδια περίοδο και έχουμε ένα καθαρό τριπλασιασμό του κατά κεφαλή εισοδήματος, ωστόσο η ανεργία και η φτώχεια αναδεικνύονται σε μάστιγα.

Στη μικρή μας χώρα, η οποία μετατράπηκε σε «πειραματόζωο» με το κούρεμα των καταθέσεων, του μνημονίου και την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μέτρων σκληρής λιτότητας, ο κυπριακός λαός βλέπει τους κόπους και τα όνειρα του να εξανεμίζονται, με την πρωτοφανή εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, την υπερχρέωση των νοικοκυριών, τη διαρκή συρρίκνωση των μισθών, την αύξηση των φορολογιών, της κατεδάφισης των κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκποιήσεις και ένα σωρό άλλα αντιλαϊκά μέτρα που οδηγούν σε απόγνωση και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας το ποσοστό κινδύνου φτώχειας αυξήθηκε κατά 4,5% μέσα σε πέντε χρόνια. Πιο συγκεκριμένα το 2013 το ποσοστό αυτό φθάνει το 27,8%, ενώ το 2008 ήταν 23,3%. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία φαίνεται ότι οι γυναίκες διαχρονικά αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας από ότι οι άνδρες, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 2013, το 33,6% του πληθυσμού καθυστέρησε στην αποπληρωμή των δόσεων της κύριας κατοικίας, ή του ενοικίου, ή των πάγιων λογαριασμών του, ή τις δόσεις άλλων δανείων του λόγω οικονομικών δυσκολιών. Τα δε μονογονεϊκά νοικοκυριά με τουλάχιστον ένα εξαρτώμενο παιδί αντιμετώπισαν τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην αποπληρωμή των υποχρεώσεων τους.

Από την άλλη, η εποχή των σχεδόν ανύπαρκτων ποσοστών ανεργίας έχει περάσει, αφού η ανεργία αγγίζει τα όρια του 17,4%, παρά το ότι οι κυβερνώντες κομπάζουν για δήθεν μείωση. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat το ποσοστό ανεργίας ανάμεσα στους άνδρες ήταν 18,4%, στις γυναίκες 16,4% και στους νέους κάτω των 25 ετών 43,2% ή 19.000 άτομα. Ο μέσος όρος ανεργίας στην Ευρωζώνη την ίδια περίοδο στους άνδρες ήταν 11,7%, στις γυναίκες 12,0% και στους νέους κάτω των 25 ετών 23,7%. Πολλές κατηγορίες συνανθρώπων μας πλήττονται από τον κοινωνικό αποκλεισμό και γίνονται θύματα διακρίσεων: νέοι, γυναίκες, άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, άνεργοι μακράς διάρκειας, άτομα με ειδικές ανάγκες, μετανάστες.

Για τις γυναίκες τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι πολιτικές της Τρόικας και της Κυβέρνησης κόβουν την κοινωνική σύνταξη από χιλιάδες γυναίκες απόμαχους της δουλειάς και ηρωίδες της ζωής. Με κυβερνητικά διατάγματα φιλελευθεροποιούνται τα ωράρια των καταστημάτων για να δουλεύουν περισσότερες απλήρωτες ώρες εργασίας οι εργαζόμενες, αφού σε αυτά τα επαγγέλματα κατά πλειοψηφία εργάζονται γυναίκες, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Πώς άραγε αναμένεται να αντεπεξέλθει η εργαζόμενη μάνα σε όλες τις ευθύνες που της έχει επιβάλει η κοινωνία, όταν οι κυβερνητικές πολιτικές κλείνουν παιδοκομικούς σταθμούς, και στέγες ηλικιωμένων ή άλλες διευκολύνσεις. Αβίαστα οδηγείται στην ανεργία, το κοινωνικό περιθώριο και τη φτώχεια.

Οι στόχοι της Ε.Ε. μέχρι το 2020 για μείωση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού οδηγούνται σε παταγώδη αποτυχία και είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως και φέτος οι υπερασπιστές και θεματοφύλακες των μονοπωλίων και οι κάθε λογής απολογητές του ιμπεριαλισμού, με αφορμή την 17^η του Οκτώβρη, θα εκφράσουν τάχα τη δυσφορία τους για την εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Και όλα αυτά σε μια προσπάθεια να εξιλεωθούν από τις ευθύνες που έχουν για το γεγονός ότι όσο περισσότερο αυξάνεται ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος, τόσο αυξάνονται οι άποροι, άστεγοι, άνεργοι.

Συνεπώς, το ζητούμενο για την εξάλειψη της φτώχειας είναι η ριζική ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου, τόσο εντός των χωρών, όσο και μεταξύ των περιοχών. Αυτό, βέβαια, απαιτεί κοινή πάλη των εργαζομένων για τη δημιουργία μιας νέας, δίκαιης, ειρηνικής, δημοκρατικής και αλληλέγγυας κοινωνίας.

Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ τονίζει ότι διανύοντας τη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα και ζώντας σε μια ταραγμένη περιοχή όπως είναι η δίκη μας, οι γυναίκες, δίνουν το δικό τους αγώνα για προσωπική και κοινωνική επιβίωση. Μέσα από δεδομένες κοινωνικές ανισότητες αναζητούν διεξόδους από την φτώχεια, την ανεργία, την καταπίεση.

Ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει ότι ο αγώνας ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας. Είναι μάχη πολιτική, που απαιτεί κινητοποίηση. Σ’ αυτή τη μάχη και σε αυτό τον αγώνα η ΠΟΓΟ είναι και θα εξακολουθήσει να είναι παρούσα.